Recambio protésico en dos tiempos tras una infección periprotésica crónica de rodilla: Papel de la osteotomía de la tuberosidad tibial anterior y el uso de prótesis de bisagra rotacional modular cementada en la erradicación de la infección. Subanálisis de pacientes con fracaso de un recambio en dos tiempos previo.
llistat de metadades
Author
Director
Corona Perez-Cardona, Pablo Salvador
Joshi Jubert, Nayana
Carrera Calderer, Luis
Tutor
Joshi Jubert, Nayana
Date of defense
2025-10-14
Pages
142 p.
Doctorate programs
Universitat Autònoma de Barcelona. Programa de Doctorat en Cirurgia i Ciències Morfològiques
Abstract
Introducció: La pròtesi primària de genoll per al tractament de la osteoartritis és un procediment cada vegada més freqüent degut a l’envelliment poblacional. Tot i així, no està exempta de complicacions, sent la infecció periprotèsica una de les més temudes, per la pèrdua de qualitat de vida que suposa per al pacient, així com també perquè el seu tractament suposa un repte per al cirurgià tractant. El tractament més estès per a la infecció periprotèsica crònica, considerat com a gold-standard, és el recanvi protèsic en dos temps. No obstant això, encara no existeix un protocol estandarditzat per portar a terme aquest procediment. Justificació científica: Aquesta tesi doctoral pretén aprofundir en dos aspectes poc estudiats del protocol de recanvi en dos temps, l’abordatge quirúrgic i el tipus de pròtesi utilitzada per a la reimplantació. Ambdós aspectes poden influir en la qualitat del desbridament quirúrgic, considerat com la pedra angular del tractament de qualssevol infecció periprotèsica, i, en conseqüència, en el control final de la infecció. Els resultats obtinguts durant la realització d’aquest treball podrien contribuir a la modificació i milloria dels nostres protocols quirúrgics en la pràctica clínica habitual. Hipòtesi i objectius: La hipòtesi d’aquesta tesi doctoral és que un protocol basat en l’abordatge mitjançant osteotomia de la tuberositat tibial anterior (TTA) associat a l’ús d’una pròtesi de bisagra rotacional modular cimentada (PBRMC) en la reimplantació aportaria unes taxes de control de la infecció comparables a la literatura publicada prèviament sense augmentar les complicacions. L’objectiu principal és, doncs, el d’analitzar la influència de l’abordatge quirúrgic mitjançant osteotomia de la TTA i l’ús d’una PBRMC com a implant final sobre la taxa de control de la infecció. Disseny de l’estudi: Per donar resposta a aquesta hipòtesi es va dissenyar una tesi basada en la realització de dos treballs, ambdós observacionals, de caràcter retrospectiu i unicèntrics. El primer estudia la influència d’un abordatge mitjançant osteotomia de la TTA durant el protocol de recanvi en dos temps, analitzant la influència que aquest abordatge podria tenir en quant al control final de la infecció, i comparant-lo amb l’abordatge parapatel·lar medial ampliat. El segon treball analitza la influència de l’ús d’un tipus específic de PBRMC com a implant final en la taxa de control de la infecció, estudiant també la supervivència i taxa de complicacions d’aquesta pròtesi utilitzada en context sèptic. Resultats: La taxa de control de la infecció va ser similar en els dos treballs, del 90.4% en el primer i del 87.2% en el segon. Es va detectar que un abordatge basat en la osteotomia de la TTA durant el segon temps s’associa a un major control de la infecció (p=0.034), i que l’ús d’aquest abordatge durant el protocol de recanvi en dos temps sembla relacionar-se amb una taxa de control de la infecció més alta quan es compara amb casos abordats únicament amb un abordatge parapatel·lar medial ampliat (p=0.28). En quant a l’ús d’una PBRMC com a implant final, la supervivència de la pròtesi va ser del 92.3%, sense detectar-se cap cas d’afluixament asèptic. Conclusions: L’ús de l’abordatge mitjançant osteotomia de la TTA (repetida o aïllada) juntament amb la implantació final d’una PBRMC, en un protocol de recanvi en dos temps, s’associa a altes taxes de control de la infecció amb una ratio de complicacions baixa, així com també a una alta taxa de supervivència de l’implant a curt-mig plaç.
Introducción: La prótesis primaria de rodilla para el tratamiento de la osteoartritis es un procedimiento en auge, cada vez más frecuente debido al mayor envejecimiento de la población. Sin embargo, no está exenta de complicaciones, siendo la infección periprotésica una de las más temidas, por la pérdida de calidad de vida que supone para el paciente, así como también porque su tratamiento supone un reto para el cirujano tratante. El tratamiento más extendido para la infección periprotésica crónica, considerado como gold-standard, es el recambio protésico en dos tiempos. A pesar de ello, aún no existe un protocolo estandarizado para llevar a cabo dicho procedimiento. Justificación científica: Esta tesis doctoral pretende ahondar en dos aspectos poco estudiados del protocolo de recambio en dos tiempos, el abordaje quirúrgico y el tipo de prótesis usada para la reimplantación. Ambos aspectos pueden influir en la calidad del desbridamiento quirúrgico, considerado como la piedra angular del tratamiento de cualquier infección periprotésica, y, en consecuencia, en el control final de la infección. Los resultados obtenidos durante la realización de este trabajo podrían contribuir a la modificación y mejoría de nuestros protocolos quirúrgicos en la práctica clínica habitual. Hipótesis y objetivos: La hipótesis de esta tesis doctoral es que un protocolo basado en el abordaje mediante osteotomía de la tuberosidad tibial anterior (TTA) asociado al uso de una prótesis en bisagra rotacional modular cementada (PBRMC) en la reimplantación aportaría unas tasas de control de la infección comparables a la literatura publicada previamente sin aumentar las complicaciones. El objetivo principal es, pues, el de analizar la influencia del abordaje quirúrgico mediante osteotomía de la TTA y el uso de una PBRMC como implante final sobre la tasa de control de la infección. Diseño del estudio: Para dar respuesta a dicha hipótesis se diseñó una tesis basada en la realización de dos trabajos, ambos observacionales, de carácter retrospectivo y unicéntricos. El primero de ellos estudia la influencia de un abordaje mediante osteotomía de la TTA durante el protocolo de recambio en dos tiempos, analizando la influencia que dicho abordaje podría tener en cuanto a control final de la infección, y comparándolo con el abordaje parapatelar medial extendido. El segundo trabajo analiza la influencia del uso de un tipo específico de PBRMC como implante final en la tasa de control de la infección, estudiando también la supervivencia y tasa de complicaciones de esta prótesis usada en un contexto séptico. Resultados: La tasa de control de la infección fue similar en los dos trabajos, del 90.4% en el primer trabajo y del 87.2% en el segundo. Se detectó que un abordaje basado en una osteotomía de la TTA durante el segundo tiempo se asocia a un mayor control de la infección (p = 0.034), y que el uso de dicho abordaje durante el protocolo de recambio en dos tiempos parece relacionarse con una tasa de control de la infección más alta cuando se compara con casos abordados únicamente con un abordaje parapatelar medial extendido (p = 0.28). En cuanto al uso de una PBRMC como implante final, la supervivencia de la prótesis fue del 92.3%, sin detectarse ningún caso de aflojamiento aséptico. Conclusiones: El uso del abordaje mediante osteotomía de la TTA (repetida o aislada) juntamente con la implantación final de una PBRMC, en un protocolo de recambio en dos tiempos, se asocia a altas tasas de control de la infección con una baja ratio de complicaciones, así como también a una alta tasa de supervivencia del implante a corto-medio plazo.
Introduction: Total knee arthroplasty for osteoarthritis treatment is an increasing procedure, more common year after year due to the aging of the population. However, it is not free of complications, being the periprosthetic joint infection (PJI) one of the most feared, due to the loss of quality of life it entails for the patient and because its treatment poses a challenge for the surgeon. A two- stage prosthesis replacement is the most widely used treatment, considered gold- standard, for chronic PJI. Nevertheless, a superior two-stage treatment standardized protocol is lacking. Scientific justification: This doctoral thesis aims to delve into two aspects of the two-stage replacement protocol, which have been poorly studied previously: the surgical approach and the type of prosthesis used for reimplantation. Both these aspects can have an impact on the quality of surgical debridement (considered the cornerstone of treatment for any PJI) and, consequently, on the infection control. The results obtained during this project could contribute to the modification and improvement of our surgical protocols in routine clinical practice. Hypothesis and objectives: The hypothesis of this doctoral thesis is that a protocol based on a tibial tubercle osteotomy (TTO) approach combined with the use of a cemented modular rotational hinge prosthesis (CMRHP) as final implant could provide infection control rates comparable to those previously published without an increase in complication rate. The main objective, therefore, is to analyze the influence that a TTO-based surgical approach and the use of a CMRHP during reimplantation have on infection control rate. Study design: To address this hypothesis, a thesis by compendium of two articles was designed; both observational, retrospective, and single-center studies. The first one examined the influence of a TTO approach during a two-stage replacement protocol, analyzing its potential impact on final infection control and comparing it with the extended medial parapatellar approach. The second study analyzed the influence of using a specific type of CMRHP as final implant on the infection control rate; also assessing the prosthesis survival and complication rate when used in a septic setting. Results: Infection control rate was similar in the two studies, 90.4% in the first one and 87.2% in the second. A TTO approach during the second stage was associated with better infection control rates (p = 0.034). The use of this approach during a two-stage exchange protocol appears to be associated with higher infection control rates when compared to cases treated solely with a medial parapatellar approach (p = 0.28). Regarding the use of a CMRHP as final implant, prosthesis survival was 92.3%, with no cases of aseptic loosening detected. Conclusions: Use of a TTO approach (repeated or isolated) in combination with the final implantation of a CMRHP in a two-stage exchange protocol, is associated with high infection control rates and high short to medium-term implant survival, without increasing the number of complications.
Keywords
Infecció periprotèsica; Periprosthetic joint infection; Infección periprotésica; Pròtesi de genoll; Knee arthroplasty; Artroplastia de rodilla; Recanvi en dos temps; Two-stage exchange; Recambio en dos tiempos
Subjects
617 - Surgery. Orthopaedics. Ophthalmology



